Weemoed
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marjan
31 Juli 2008 | Suriname, Paramaribo
De laatste AZP dag. Met een beetje weemoed, ja echt.
Ik laat als afsluiting nog wat foto’s van Emmen zien, ze vinden het bijzonder en moeten lachen om onze manier van werken. Toch merk ik, ook nu, dat ze dingen opgepikt hebben, maar ook zaken die ze toch niet doen. Maar het begin is er! Ik sluit af met de woorden: “Ik vraag u om te geloven, niet in wat ik zeg, hoe dingen te doen en te veranderen in het AZP…… Ik vraag te geloven in u zelf! Can you make a change, yes you can!”
(Ja, Amadu, Obahma was er ook even)
Amadu neemt me nog even mee naar de TD waar van alles staat uitgestald. Schenkingen waar soms niets mee gebeurd omdat niemand weet dat het gestuurd is of weet waar het heen moet.
Amadu gaat er af en toe even “winkelen” en hij heeft al heel wat bruikbaars er tussenuit gezocht. Ja, ook daaruit blijkt, niets is hier georganiseerd. Je moet een gekke dokter (vandaar het gekke gezicht van hem, hij vindt het ook wel bijzonder) hebben die zich in de dozen gooit en er vies doch gelukkig weer uit komt. Even “babbelen” en je mag het wel mee zeg maar. Gisteren wat extra O2-blenders rijker, nu een defibrillator en medicijnkar.
Zo wordt er op het moment ook even door het ic- personeel “gewinkeld”en ik lach hier dan wel weer om zeg maar. Rare jongens die Surinamers, tok, tok, tok.
Thuis gekomen vraagt dr. Santana (de Cubaanse uroloog) voor de 2e keer of hij met ons op de foto mag. Oké dan. En hij moet steeds even zeggen hoe mooi ik ben en vooral die benen. Wat is er met mijn benen?! Jenny maakt een foto maar wij willen ook 1 van haar dus dat doet Rodolfo dan wel even. Jenny vertelt dat hij zoekende is, hij moet nog even blijven zoeken denk ik hoor. Even later komt hij bloemetjes brengen. Zolang hij ze brengt en niet buiten zet vind ik het goed. Ach, het is wel lief. Als je weet hoe die Cubanen hier terecht komen dan heb je wel medelijden met hem. Hij is hier immers niet uit vrije wil. Jongens, wat leven wij in een fijn land! Nu nog twee daagjes toerist uithangen. Morgen met de zusters en dokters een afscheidetentje. Vrijdag met ds. Mynders en vrouw. Nog wat leuke afsluitende zaken dus.
Ik rond letterlijk en figuurlijk de Surinaamse tijd af. Maar wie weet, eens……………….
Mirjam, dank voor onderstaande, ik heb het hier een aantal keren gelezen en tot me door laten dringen.
Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn. Het is ons licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf af: wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, talentvol, fantastisch?
Maar wie ben jij om dat niet te zijn? Je bent een kind van God.
Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein maken opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen. We zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen.
We zijn geboren om de glorie van God die in ons is, te openbaren.
Die is niet alleen in sommigen van ons, die is in iedereen.
En als wij ons licht laten stralen, geven wij onbewust andere mensen toestemming hetzelfde te doen. Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.
Nelson Mandela
Hoop van harte dat ik in deze weken zo, als een kind van God, mijzelf heb laten zien. Nee, niet: ik hoop, ik heb dat gedaan! Ik was en ben belangrijk voor anderen. Zien ze nu ook zelf hoe belangrijk ze zijn? Ik straal, zij ook vind ik. Blank, zwart, Moslim, Christen of atheïst.
Marjan
Ik laat als afsluiting nog wat foto’s van Emmen zien, ze vinden het bijzonder en moeten lachen om onze manier van werken. Toch merk ik, ook nu, dat ze dingen opgepikt hebben, maar ook zaken die ze toch niet doen. Maar het begin is er! Ik sluit af met de woorden: “Ik vraag u om te geloven, niet in wat ik zeg, hoe dingen te doen en te veranderen in het AZP…… Ik vraag te geloven in u zelf! Can you make a change, yes you can!”
(Ja, Amadu, Obahma was er ook even)
Amadu neemt me nog even mee naar de TD waar van alles staat uitgestald. Schenkingen waar soms niets mee gebeurd omdat niemand weet dat het gestuurd is of weet waar het heen moet.
Amadu gaat er af en toe even “winkelen” en hij heeft al heel wat bruikbaars er tussenuit gezocht. Ja, ook daaruit blijkt, niets is hier georganiseerd. Je moet een gekke dokter (vandaar het gekke gezicht van hem, hij vindt het ook wel bijzonder) hebben die zich in de dozen gooit en er vies doch gelukkig weer uit komt. Even “babbelen” en je mag het wel mee zeg maar. Gisteren wat extra O2-blenders rijker, nu een defibrillator en medicijnkar.
Zo wordt er op het moment ook even door het ic- personeel “gewinkeld”en ik lach hier dan wel weer om zeg maar. Rare jongens die Surinamers, tok, tok, tok.
Thuis gekomen vraagt dr. Santana (de Cubaanse uroloog) voor de 2e keer of hij met ons op de foto mag. Oké dan. En hij moet steeds even zeggen hoe mooi ik ben en vooral die benen. Wat is er met mijn benen?! Jenny maakt een foto maar wij willen ook 1 van haar dus dat doet Rodolfo dan wel even. Jenny vertelt dat hij zoekende is, hij moet nog even blijven zoeken denk ik hoor. Even later komt hij bloemetjes brengen. Zolang hij ze brengt en niet buiten zet vind ik het goed. Ach, het is wel lief. Als je weet hoe die Cubanen hier terecht komen dan heb je wel medelijden met hem. Hij is hier immers niet uit vrije wil. Jongens, wat leven wij in een fijn land! Nu nog twee daagjes toerist uithangen. Morgen met de zusters en dokters een afscheidetentje. Vrijdag met ds. Mynders en vrouw. Nog wat leuke afsluitende zaken dus.
Ik rond letterlijk en figuurlijk de Surinaamse tijd af. Maar wie weet, eens……………….
Mirjam, dank voor onderstaande, ik heb het hier een aantal keren gelezen en tot me door laten dringen.
Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn. Het is ons licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf af: wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, talentvol, fantastisch?
Maar wie ben jij om dat niet te zijn? Je bent een kind van God.
Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein maken opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen. We zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen.
We zijn geboren om de glorie van God die in ons is, te openbaren.
Die is niet alleen in sommigen van ons, die is in iedereen.
En als wij ons licht laten stralen, geven wij onbewust andere mensen toestemming hetzelfde te doen. Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.
Nelson Mandela
Hoop van harte dat ik in deze weken zo, als een kind van God, mijzelf heb laten zien. Nee, niet: ik hoop, ik heb dat gedaan! Ik was en ben belangrijk voor anderen. Zien ze nu ook zelf hoe belangrijk ze zijn? Ik straal, zij ook vind ik. Blank, zwart, Moslim, Christen of atheïst.
Marjan
-
30 Juli 2008 - 23:25
Hilly:
M'n laatste berichtje aan jullie in Suriname.Nog een paar hele fijne dagen en een hle goede reis terug naar huis toegewenst.
Willen jullie Amadu de hartelijke groeten doen en veel sterkte,kracht en wijsheid toewensen?
Tot ziens in Emmen. -
31 Juli 2008 - 07:36
Geke M:
Hoi meiden,met het afronden van jullie missie toch zelf ook weer veel ervaringen opgedaan.Het is fantastisch dat je dit "geschonken" wordt door God.Geniet nog even van dit alles.Groetjes XX Geke M (uit CZ) -
31 Juli 2008 - 09:38
Gea:
weemoed, ik kan het mij zo ontzettend voorstellen, heel veel sterkte... en inderdaad wie weet krijgt dit `hele gebeuren`een vervolg, `als het balletje eenmaal gaat rollen`liefs gea -
31 Juli 2008 - 10:17
Renate:
Bedankt voor de geweldige verhalen en foto's. Toch veel herkenbare dingen! Geniet nog even van het land en de mensen, je bent zo weer aan het leven met vaste routines in NL gewend...
Liefs van Renate, Olaf en Liv!!
-
31 Juli 2008 - 16:12
Jolanda:
Hoi Marjan en Hetty,
Bedankt voor jullie mooie verhalen en foto's. Ik heb er iedere keer weer van genoten! Geniet nog even van jullie laatste dagen en alvast een goede terugvlucht toegewenst!
Oh ja Marjan: Heb je nog iets aan schapenvachtjes? Dan bewaar ik ze voor je!
Liefs Jolanda -
31 Juli 2008 - 20:00
Hetty R.:
Marjan en Hetty,
Ik heb genoten van jullie verhalen. Ik vind het echt geweldig wat jullie daar gedaan en beleefd hebben. Het wordt dus voorlopig stil vanuit Suriname. Maar ik denk niet voor altijd. Ook ik meld mij voor de video- en/of foto-avond.
Liefs van Hetty -
01 Augustus 2008 - 08:53
Lianne Z:
Hoi Marjan en Hetty,
Tussen de SIVO activiteiten door jullie verhalen gelezen en foto's bekeken. Wederom genoten!
Ik hoop en denk dat deze missie een vervolg krijgt. Ik heb nog wel een suggestie... Ga meelopen met de trektocht van RTV Drenthe en zamel geld in voor jullie stichting. Lijkt me net iets voor Plien en Bianca (hi, hi)
Willen jullie de groeten van mij doen aan Amadu?
Ik wens jullie een heel goede terug reis en sterkte met het 'afkicken' als je weer in Nederland bent.
Groetjes, Lianne
P.S. Ook ik meld me graag aan voor de avond met uitgebreide verhalen en foto's over Suriname -
01 Augustus 2008 - 13:24
Ynette:
Hee marjan en Hetty,
Wat is dat toch weer vlug gegaan, deze weken.En zoveel ervaringen. Jammer dat het voorbij is,he? Maar jullie kunnen wel terugkijken op een geslaagde missie! Een hele goede terugreis gewenst, en graag tot ziens op foto avond.
Gr.Ynette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
