Soli deo Gloria!
Blijf op de hoogte en volg Marjan
19 April 2013 | Nederland, Emmen
Het is weer vroeg dag gisteren. Iedere morgen merk je dat het toch meer energie kost om weer op gang te komen. Koffie helpt, maar niet te veel want ook onze darmen zeggen: "hej, waar blijft die boterham met pindakaas?"
De bus brengt ons na een kort ritje naar de controle poort bij het tempelplein. Het is een gedoe elke keer, drommen mensen voor de poortjes om naar de klaagmuur of naar de Al Aqsa moskee te kunnen gaan. De bijbel moet uit de tas want ja, bij moslims horen natuurlijk geen bijbels. We lopen na, enig wachten, het tempelplein op. Het plein zelf zal ongeveer zo zijn als in de tijd van Jezus.
Eens de tempel, nu daar pontificaal in het midden de moskee. Overal moslims te zien; voornamelijk mannen in overleg, de Koran aan het bestuderen. Het lijkt wel mannenvereniging. En wat is dat tempelplein groot! Enorm, heel anders dan in mijn voorstelling. Het plein waar Jezus uit de thora leerde en de tafels van de kooplieden omver gooide. Toch is de moskee ook zeer de moeite waard te zien. Het verhaal van de geschiedenis van het plein en de tempel stemt me weer wat weemoedig.
We lopen weer verder naar de klaagmuur. Daar waar sommige Israëlieten immers nog steeds huilen over de verwoeste tempel en bidden voor de komst van de nieuwe.
Ik moet steeds maar denken: "eens zal er vrede zijn!"
We hebben ook nog geluk dat ons bezoek aan de muur gepland is tijdens het bar mitswa.
Een ongeveer 13 jarige jongen wordt dan zelf verantwoordelijk onder de wet van de torah.
Wat een feest! Muziek, dans, zingen en snoepjes gooien. We zien overal om ons heen jongens, die door familie en vrienden omringt, onder begeleiding van muziek, naar de klaagmuur worden gebracht. Daar leest hij zelf hardop een gedeelte uit de torah. Wij verdringen ons om de mensen heen voor mooie plaatjes voor thuis. Staan zelfs, net als zij, op tuinstoelen om de "mannenkant" goed te kunnen zien. Zij vinden het allemaal best, we mogen delen in het feest. We hebben alle tijd om van dit spektakel te genieten en lopen daarna door naar het opgravingsproject 'the city of David'. Hier is de 500 meter lange tunnel van Hizkia, aangelegd om het water van buiten de stadsmuren naar binnen de muren te brengen. We kunnen door de droge en de natte tunnel. Spannend hoe hoog staat het water? Hetty en ik en nog wat durfallen kiezen voor spanning en sensatie.
Het valt allemaal reuze mee en houden het allemaal aardig droog, behalve dan de voeten. Hoe mijn korte broek en onderbroek zo nat kwam? Ik houd het maar onder ons...... Gewapend met een zaklamp wurmen we ons door de pikdonkere, heel nauwe en in het begin erg lage doorgang. Het is een ware belevenis door het water te waden met onze herder voorop. Als hij opeens roep: "we zijn verkeerd!", raken sommigen van ons even uit balans. Maar ook herders maken grapjes, er is immers maar 1 weg! Uit de tunnel biedt iedereen me een droge onderbroek, zie je wel, we delen alles. Maar het droogt al ras en we eten eerst wat in een museum. Aldaar zien we de dode zee rollen en een werkelijke prachtige maquette van het Jeruzalem van weleer. Toch zijn we een beetje klaar met de musea en alle info. Het hoofd zit vol. Marja blijft vol enthousiasme vertellen maar mijn grijze cellen staan op knappen. Het laatste punt van het programma, daar wil ik nog wat energie voor bewaren; Yad Vashem.
We lopen eerst door de tuin met bomen. Iedere boom heeft een bordje met een naam van mensen die iets, op verschillende wijze, hebben betekend voor de Joden in oorlogstijd en ook daarna. Dan volgen verschillende gedenkplaatsen. Op bijzondere wijze is er ter herinnering voor alle joden in het algemeen maar ook speciaal voor de kinderen een plaats van herdenken gemaakt. We dompelen ons zo onder in het grote, nooit te vatten maar helaas gruwelijk ware feit. In het museum foto's, beeldmateriaal, verhalen, geschriften en voorwerpen. Zoals ik zei: "niets nieuws", maar, net als in de Stadsschouwburg in Amsterdam, het komt zo dichtbij. Ik, jij, wij, onze kinderen, vader, moeder, vriendin........... Dan loop ik uiteindelijk het prachtig opgezette museum uit, je loopt naar buiten en overziet Jeruzalem. Op dit moment houd ik het niet meer. Joden, al eeuwen verjaagd, zoeken een plek onder de zon, net als ik.
Daar ligt het land waar ze eens allen uit zijn voortgekomen. Mogen ze nu dan eindelijk een plekje voor zichzelf? Ik begrijp de vastberadenheid iets beter en natuurlijk het "dit nooit weer". Laten we blijven werken aan en meedenken over de oplossing.
Bedruktheid even later bij iedereen in de bus. We komen aan in het hotel en eten nog wat.
Onze laatste evaluatie en dagsluiting is een feit.
Een ieder concludeert dat we het heel, heel erg goed hebben gehad.
En nu?!
Nu ben ik kuikenloos. Lief kuiken, dank voor je inzet en aandacht. Dat je ook altijd mooi op tijd in de bus zat. Ik had geen kind aan je. Voor morgen een goede dag en nog vele gezegend jaren toegewenst met je haan.
Nu hoef ik geen dagevaluatie meer te schrijven. Wel wil ik nog zeggen: wat een supervakantie! Ja, ondanks de drukte was het echt wel een vakantie hoor.
Onvergetelijk is het, niet in woorden te vatten. Letterlijk een ervaring voor het leven.
Nu moet ik weer zelf mijn eten koken. Al kan ik best verlangen naar aardappels, groente en vlees. Nee, culinair vond ik Israël geen uitschieter.
Nu mag ik geen reacties meer door de microfoon vertellen en verhaaltjes voorlezen voor het slapen gaan. Nu dan nog maar even zo: lieve groepsgenoten, dank voor het gezellig en gezegend samenzijn. Dat ik met jullie en over jullie mocht delen. Dat ik mee mocht überhaupt! Laat onze bijdrage in woorden en deze reis meer mogen zijn dan alleen leuke verhalen.
Sjapoo, voor onze reisleider. Ik besef me hoe hij al ver van te voren er druk mee was.
Er ook druk mee bleef. Vaak redelijk rustig ;-) op de achtergrond aanwezig maar indien noodzakelijk was hij er voor de volle 100%. Hij heeft ons een levenservaring mee gegeven, in vele opzichten. Hoe kunnen we uitdrukken wat dit alles met ons doet? Ik houd het maar bij een simpel dank je wel! Ik denk dat mijn verhalen genoeg hebben verteld
Nu proberen rustig van "de berg te dalen" en de draai in Nederland weer te vinden.
Nu zet ik het laatste stukje (voorlopig) op het web. We zijn weer thuis!
Soli deo Gloria!
De bus brengt ons na een kort ritje naar de controle poort bij het tempelplein. Het is een gedoe elke keer, drommen mensen voor de poortjes om naar de klaagmuur of naar de Al Aqsa moskee te kunnen gaan. De bijbel moet uit de tas want ja, bij moslims horen natuurlijk geen bijbels. We lopen na, enig wachten, het tempelplein op. Het plein zelf zal ongeveer zo zijn als in de tijd van Jezus.
Eens de tempel, nu daar pontificaal in het midden de moskee. Overal moslims te zien; voornamelijk mannen in overleg, de Koran aan het bestuderen. Het lijkt wel mannenvereniging. En wat is dat tempelplein groot! Enorm, heel anders dan in mijn voorstelling. Het plein waar Jezus uit de thora leerde en de tafels van de kooplieden omver gooide. Toch is de moskee ook zeer de moeite waard te zien. Het verhaal van de geschiedenis van het plein en de tempel stemt me weer wat weemoedig.
We lopen weer verder naar de klaagmuur. Daar waar sommige Israëlieten immers nog steeds huilen over de verwoeste tempel en bidden voor de komst van de nieuwe.
Ik moet steeds maar denken: "eens zal er vrede zijn!"
We hebben ook nog geluk dat ons bezoek aan de muur gepland is tijdens het bar mitswa.
Een ongeveer 13 jarige jongen wordt dan zelf verantwoordelijk onder de wet van de torah.
Wat een feest! Muziek, dans, zingen en snoepjes gooien. We zien overal om ons heen jongens, die door familie en vrienden omringt, onder begeleiding van muziek, naar de klaagmuur worden gebracht. Daar leest hij zelf hardop een gedeelte uit de torah. Wij verdringen ons om de mensen heen voor mooie plaatjes voor thuis. Staan zelfs, net als zij, op tuinstoelen om de "mannenkant" goed te kunnen zien. Zij vinden het allemaal best, we mogen delen in het feest. We hebben alle tijd om van dit spektakel te genieten en lopen daarna door naar het opgravingsproject 'the city of David'. Hier is de 500 meter lange tunnel van Hizkia, aangelegd om het water van buiten de stadsmuren naar binnen de muren te brengen. We kunnen door de droge en de natte tunnel. Spannend hoe hoog staat het water? Hetty en ik en nog wat durfallen kiezen voor spanning en sensatie.
Het valt allemaal reuze mee en houden het allemaal aardig droog, behalve dan de voeten. Hoe mijn korte broek en onderbroek zo nat kwam? Ik houd het maar onder ons...... Gewapend met een zaklamp wurmen we ons door de pikdonkere, heel nauwe en in het begin erg lage doorgang. Het is een ware belevenis door het water te waden met onze herder voorop. Als hij opeens roep: "we zijn verkeerd!", raken sommigen van ons even uit balans. Maar ook herders maken grapjes, er is immers maar 1 weg! Uit de tunnel biedt iedereen me een droge onderbroek, zie je wel, we delen alles. Maar het droogt al ras en we eten eerst wat in een museum. Aldaar zien we de dode zee rollen en een werkelijke prachtige maquette van het Jeruzalem van weleer. Toch zijn we een beetje klaar met de musea en alle info. Het hoofd zit vol. Marja blijft vol enthousiasme vertellen maar mijn grijze cellen staan op knappen. Het laatste punt van het programma, daar wil ik nog wat energie voor bewaren; Yad Vashem.
We lopen eerst door de tuin met bomen. Iedere boom heeft een bordje met een naam van mensen die iets, op verschillende wijze, hebben betekend voor de Joden in oorlogstijd en ook daarna. Dan volgen verschillende gedenkplaatsen. Op bijzondere wijze is er ter herinnering voor alle joden in het algemeen maar ook speciaal voor de kinderen een plaats van herdenken gemaakt. We dompelen ons zo onder in het grote, nooit te vatten maar helaas gruwelijk ware feit. In het museum foto's, beeldmateriaal, verhalen, geschriften en voorwerpen. Zoals ik zei: "niets nieuws", maar, net als in de Stadsschouwburg in Amsterdam, het komt zo dichtbij. Ik, jij, wij, onze kinderen, vader, moeder, vriendin........... Dan loop ik uiteindelijk het prachtig opgezette museum uit, je loopt naar buiten en overziet Jeruzalem. Op dit moment houd ik het niet meer. Joden, al eeuwen verjaagd, zoeken een plek onder de zon, net als ik.
Daar ligt het land waar ze eens allen uit zijn voortgekomen. Mogen ze nu dan eindelijk een plekje voor zichzelf? Ik begrijp de vastberadenheid iets beter en natuurlijk het "dit nooit weer". Laten we blijven werken aan en meedenken over de oplossing.
Bedruktheid even later bij iedereen in de bus. We komen aan in het hotel en eten nog wat.
Onze laatste evaluatie en dagsluiting is een feit.
Een ieder concludeert dat we het heel, heel erg goed hebben gehad.
En nu?!
Nu ben ik kuikenloos. Lief kuiken, dank voor je inzet en aandacht. Dat je ook altijd mooi op tijd in de bus zat. Ik had geen kind aan je. Voor morgen een goede dag en nog vele gezegend jaren toegewenst met je haan.
Nu hoef ik geen dagevaluatie meer te schrijven. Wel wil ik nog zeggen: wat een supervakantie! Ja, ondanks de drukte was het echt wel een vakantie hoor.
Onvergetelijk is het, niet in woorden te vatten. Letterlijk een ervaring voor het leven.
Nu moet ik weer zelf mijn eten koken. Al kan ik best verlangen naar aardappels, groente en vlees. Nee, culinair vond ik Israël geen uitschieter.
Nu mag ik geen reacties meer door de microfoon vertellen en verhaaltjes voorlezen voor het slapen gaan. Nu dan nog maar even zo: lieve groepsgenoten, dank voor het gezellig en gezegend samenzijn. Dat ik met jullie en over jullie mocht delen. Dat ik mee mocht überhaupt! Laat onze bijdrage in woorden en deze reis meer mogen zijn dan alleen leuke verhalen.
Sjapoo, voor onze reisleider. Ik besef me hoe hij al ver van te voren er druk mee was.
Er ook druk mee bleef. Vaak redelijk rustig ;-) op de achtergrond aanwezig maar indien noodzakelijk was hij er voor de volle 100%. Hij heeft ons een levenservaring mee gegeven, in vele opzichten. Hoe kunnen we uitdrukken wat dit alles met ons doet? Ik houd het maar bij een simpel dank je wel! Ik denk dat mijn verhalen genoeg hebben verteld
Nu proberen rustig van "de berg te dalen" en de draai in Nederland weer te vinden.
Nu zet ik het laatste stukje (voorlopig) op het web. We zijn weer thuis!
Soli deo Gloria!
-
19 April 2013 - 16:07
Fam Oskam:
Fijn dat jullie weer veilig thuis zijn. Sterkte met bijkomen en verwerken van alle indrukken. Vanavond weer lekker douchen zonder chloordampen ;)
Geniet nog even na samen! Leuk dat we jullie konden volgen.
Goed weekend! -
19 April 2013 - 16:42
Jan Kok:
Op de finish streep krijgt ieder een bos bloemen.
Laat ze lang op de vaas staan.
Bon weekend, sjaloom, en vooral "langzaam" "wakker" worden.
we'll meet again
Jan Kok met uitzicht op de N34 -
19 April 2013 - 16:44
Iempie:
Tot gauw en dank voor de mooie verhalen Gr. -
19 April 2013 - 17:32
Thea Van Der Stam:
nu weer wennen aan het Hollandse weer, wat hebben jullie een indrukwekkende reis gehad, dit vergeet je nooit meer, ik denk dat je geloof hier wel verdiept is en meer inhoud heeft gekregen, klopt dat?
Nu weer je nederlandse kost eten, mjammie en je eigen bedje, gaap!
Wat zul je slapen na zo'n inventieve reis!
Bedankt voor je beeldend verslag elke dag! -
19 April 2013 - 17:54
Geja:
Bedankt voor het delen van de prachtige verhalen.
Wat een mooie ervaring:)
Als je nu de Bijbel leest, komt het nog dichterbij denk ik?
Liefs!
Geja -
19 April 2013 - 20:35
Gea:
Veilig thuis! Zal wennen zijn....Hetty, zag dat je nog even vakantie hebt op je dienstlijst...vandaag, dus ik zal nog even geduld moeten hebben om je weer te zien en te spreken, geniet er van.
Fijn weekend allemaal ! -
19 April 2013 - 21:37
Geke:
fijn dat jullie veilig thuis zijn.
Marjan bedankt voor je verslag , en vooral de tunnel van Hiskia deed me denken aan de boeken over Hiskia dan zie je het helemaal voor je .een goede nacht gewenst ,en morgen lang uitslapen?
gr -
19 April 2013 - 22:56
Derk:
Thanks, Derk. -
20 April 2013 - 00:37
Greta:
Hey kanjers weer veilig thuis even wennen maar vast ook wel weer lekker, home sweet home!! Dankjewel dat we er een beetje bij mochten zijn! Liefs Greta -
20 April 2013 - 10:39
Mirjam:
Bedankt voor de mooie verhalen.
Geniet ervan om weer thuis te zijn.
Tot snel.
Groetjes,
Mirjam -
20 April 2013 - 17:11
H De Jonge:
Nu iedereen weer van de berg is afgedaald.kunnen we allen terugzien op een aantal spannende dagen, voor zowel de deelnemers als sommige thuisblijvers.Ook de reis"lijder" hartelijk dank voor de toch wel moeilijke taak iedereen in het gareel te houden. Maar het is gelukt en iedereen is weer veilig thuis gekomen na een echte werkvakantie,heb ik wel gemerkt.
De "sisters"hebben zich vrijdagavaond het overgangsmenu (snert) goed laten smaken.Of het ook gevolgen heeft gehad is mij niet bekend.
Bij dezen wens ik u alle een gezegende zondag . -
20 April 2013 - 20:43
Lianne Zwaan:
Bedankt voor dit laatste (weer prachtige) verhaal en dat we op deze manier mee mochten reizen!!Groeten uit Kibbelveen.
-
23 April 2013 - 00:52
Janneke Knol:
hoi Marjan, welkom thuis. Ga rustig acclimatiseren en bewaar alles wat je hebt gehoord, gezien en ervaren in je hart. Je bent met een extra stuk (goede) bagage thuis gekomen. WAUW! de 'like' button die ik heb aangeklikt pakt de facebookaccount van Richard, vandaar dat je zijn foto ziet ipv de mijne (ik krijg het niet voor elkaar om het te veranderen, digibeet als ik ben). dus bij dezen de groeten van Richard en Janneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
