De diesel komt op stoom
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marjan
09 Juli 2008 | Suriname, Paramaribo
Hallo nog even weer de wederwaardigheden van een zusjufster in Su. Maandag, dag twee. Nu vergeet de garage me echt te halen. Nou ja, het is druk en ze hebben veel ritjes in de stad naar de andere ziekenhuizen. Als ik er achteraan bel zijn ze er snel, zeker als ik zeg dat ik straks les moet geven en er een groep op me wacht. Nog wel even langs het Landshospitaal om een zuster daarvandaan te plukken die mee moest met de overdracht van een dialyse patiënt.
Ze mopperen heel wat of over het feit dat ze daar denken dat ze het beter kunnen en dat ze niet erg bereid zijn anderen te helpen. Het lijkt wel…………. De chauffeur wil niet langer wachten dus bijt de andere zuster toe dat hij een gast vervoerd uit Nederland die op tijd voor scholing in het AZP moet zijn. Ozo, het werkt. Hij zegt tegen de zuster van het AZP: ”Bedank mw. de Jonge maar, zonder haar zat je er vanmiddag nog”. Maar het mag niet “oog om oog tand om tand”, zegt de zuster. Ik grinnik en zwijg. Aangekomen in het AZP is het bijna 11.00 maar met de Surinaamse tijd in het achterhoofd, ben ik nog ruim op tijd.
Ik stal de laptop uit, haal water (je hebt sloten nodig over de hele dag om de stem draaiende te houden) en sop het bord. Daar gaan we dan weer: respiratoire problemen algemeen. Er wordt geluisterd, instemmend geknikt, veel gevraagd en gelachen ook. Het gaat echt heel goed. Ze komen steeds meer los. In de pauze praten we over wat we het weekend hebben gedaan. Ook erg goed want je merkt dat ze zich vrijer voelen. Ze zijn verbaasd over wat ik al allemaal heb gedaan en gezien. Het lijkt alsof ze zeggen: “Ze is echt in ons, het land, geïnteresseerd”. Ben ik ook en ik ga steeds meer van de mensen houden. Waar een wil is is een weg, ik geloof dat ik steeds meer wil ontdek tussen de soms strakke gezichten en afwerende houding door.
Wat hebben wij dan dit weekend gedaan????
Op zaterdag op kaartjesjacht wat jammerlijk mislukt. We lopen einden ver maar vinden niet de juiste winkel. Hetty heeft er ’s avonds een dikke knie van dus die zit nu al twee dagen met het pootje omhoog. We hopen dat het maar gauw beter wordt want anders wordt de rondreis lastig. We eten wat in de stad en rommelen wat aan. De was, boodschappen enzovoort. We hebben geen Iempy dus moeten ook af en toe aan de poets.
Zondagmorgen eerst naar Powaka voor de kerkdienst bij de Indianen. Klein kerkje met vriendelijke mensen en lieve kinderen. (Wel 15 totaal in de dienst) We worden om 7.00 opgehaald door mw. Mynders. We rijden over een vreselijke hobbeldebobbel weg, “aangelegd” door de bauxiet maatschappij. Het had de A28 moeten zijn maar ja. Veel stof, gaten en onveilig, zegt mw. want hier rijdt ze inderdaad met de deuren op slot als ze alleen gaat. Dit is de jungle. Kleine nederzettingen met houten huisjes en vreselijk arme mensen. Wij worden bij het houten kerkgebouwtje afgezet en zij rijden naar “groot Powaka”om nog wat gemeenteleden te halen. We genieten van het uitzicht, het lijkt het Africahuis van de dierentuin in Emmen wel. Kleine mooie vogeltjes, honderden libellen en serene rust.
Als de mensen binnen komen krijgen we van iedereen een hand, zelfs de kindertjes durven het. Het jongetje wat naast me zit prikt in de knoopjes van mijn jurk, mooi vind hij het. Zelf heeft hij een oranje tenue aan met Holland erop. Weet dit kereltje waar en wat dat is? Zal hij het ooit weten? De dominee preekt over Genesis 1. Hoe God deze mooie wereld in 6 dagen schiep. En wat hebben wij daar later een zooi van gemaakt zeg.
Na de dienst doen we een taxirondje en brengen alle mensen weer thuis. Wat dat thuis is wil je niet weten en vooral niet zien. Als we als laatste een meisje van een jaar of 6 thuis brengen vertelt mw Mynders.: haar moeder woont al jaren in de stad, zij woont nu bij tante.
Hier had ze 3 kinderen van een man, beviel niet, zeg maar. Geluk gezocht in de stad. Daar woont ze nu weer met nieuwe man en weer wat ander soortige kinderen. Ze is weer niet gelukkig. Hoe kan je als moeder je andere kind zomaar bij je zus achter laten?
Mw. laat ons ook nog even de pas geopende EHBO post zien. Klein gebouwtje waar 24 uur per dag dezelfde zuster werkt. ’s Morgen houdt ze poli en voert triage uit zeg maar. Een dokter komt eens per week, ze kan wel telefonisch overleggen. Maar zij moet uitvinden wanneer iemand evt. doorgestuurd moet naar de stad. Wat moet dat wat zijn om dat te moeten doen! Het vliegt me even naar de keel.
Dan via het zwembad van “Powaka”, gitzwart poeltje waarin veel kinderen dartelen, weer de stofweg op. We zijn KO als we thuis komen. Het is stik, stik heet en zo vochtig. Ik kook eten, Hetty zit met poot omhoog en we duiken in bed. Dan valt ook nog de stroom uit, dus ventilatoren uit maar het deert ons niet wij slapen. Bedenk wel, ook de koelkast valt uit en we bewaren er alles in want anders wordt het klef,. Dus koekjes, rijst, brood en snoep, alles in de koelkast. Ach, het gaat na een uur weer aan, what the heck.
Om 17.00 worden we gehaald voor de kerkdienst bij de “Esther stichting”, de leprakolonie. Daar wachten al een stuk of 20 mensen die daar verpleegd worden. Maar ook hier hebben de ds. en zijn vrouw weer een taxirondje gedaan om anderen te halen.
Mensen zonder handen, benen, in halfbakken rolstoelen en wonend in barakken. Wel ja. We horen een identieke kerkdienst, maar herhaling is de kracht van de boodschap.
De organist is een leprapatiënt zonder vingers! Het gaat tergend langzaam dat zingen, maar we zingen en hij heeft een taak. Prachtig! Bijzonder om ook dat te mogen meebeleven,. De beelden staan in mijn geheugen gegrift.
Verder dan maar weer met de taak van alle dag.
Het uitleggen van de opdrachten, in de door mij geschreven module, gaat moeilijker maar na 4 x uitleggen valt ook daar het kwartje. (Hebben ze hier echt nog, kwartjes.) En echt jongens in Ned. moet ik dat ook zo vaak doen. Leerlingen zijn onzeker, doe ik het wel goed? Ik praat ze maar veel moed in en sommigen leveren zelfs al een opdracht in! Gewoon om even te laten zien wat ze hebben gedaan, leuk toch? Ik ben trots op de zusters, echt. Als ik even op de couveuse kamer ben, wordt gevraagd of ik de zuigerij nog eens uit wil leggen. Doe ik met graagte. Ondertussen kijk ik spiedend om me heen. Er liggen weer een paar kinders op de zij. Een zuster vraagt: “kunt u niet langer blijven, het is zo gezellig met u?” Het grootste compliment van de dag. Ik zeg dat mijn collega’s me in Ned. ook niet kunnen missen, is dat trouwens wel zo jongens? ;-))
Na de les evalueer ik even kort. Ze vinden de lessen leerzaam en leuk, ook daar weer: “kunt u niet langer blijven, we leren zoveel van u”. Ach, jongens ik word er bijna ontroerd van.
Dus Ynette, ik heb stille hoop dat er wel wat blijft hangen maar ja 1 ding blijft zeker hangen: dr. Juliana, hij zal natuurlijk er wel voor kunnen en willen zorgen dat bepaalde zaken definitief gaan veranderen. Dat is denk ik de kracht van dit project.
Ik keer zeer dankbaar huiswaarts op dag 2.
Vandaag de lessen over zuurstof en CPAP. Mijn “taxi” vergeet me gewoon weer dus ik ben te laat. De chauffeur zal nu op het bord 9.30 vermelden dan bent u zeker om 11.00 daar. Logisch, heel logisch. Moet dan alles nog opzoeken en klaar zetten. Inmiddels ligt er een kind aan de CPAP. Ja, ja, het is allemaal goed gegaan. Wel wat stressen vertelt de zuster later maar zij is rustig gebleven, want als je dan ook nog druk samen met die dokters gaat doen dan komt het niet goed. Ik geloof haar graag. Misschien is druk doen en druk maken een verschil? De lessen zijn weer leuk, er wordt volop meegedacht en verteld uit de praktijk. Daan (mijn eerste achterneefje) komt in beeld en er gaat hard gelach op. Nou zeg, waarom? Nou, Johan en Rachel, een kale baby (of hoog blond, dat verschil zien zij niet) dat kennen ze hier niet. Maar dat het plaatje toegevoegd is, was niet verkeerd. Geven jullie Daan even een knuffel hiervoor? We bespreken wat opdrachten na en ik vertel hoe het materiaal precies werkt. Het is nu nog vrij simpel dus het gaat allemaal goed. Maar ik merk ook naar mate ik aan het vertellen ben, dat ik de druk voel die ook de zusters moeten voelen. Het is zoveel. Maar ik houd goede moed. Lieve groet van jullie aller zusjufster en haar assistente.
Lekker hoor gistermiddag zat Hetty klaar met een koppie thee. Had ik ook wel verdiend na de barre terugreis want……………….
Ik kom aan in de garage, daar ligt de daar enige aanwezige chauffeur op een brits te slapen. Snurken beter gezegd. Ik schreeuw 3 keer: goede middag, geen asem.
Okay, ik eet eerst een Liga misschien wordt hij ondertussen wakker. Niks, 2 Liga’s en 2 EH Humalog later. Ik schut aan het been, niks! Schreeuw nog maar eens, niks! Hij slaapt toch wel, denkt mijn zusterhoofd?! Mooie kleur, rustige ademhaling, ja, lijkt me wel.
Dan maar weer sjokkend naar de couveusekamer. Want rennen of hard lopen dat doe je hier nooit. Zelfs niet als er iemand dood dreigt te gaan. Bedenkt u ondertussen dat deze chauffeur ook spoedritten moet verzorgen met de ambu!!!!
Ik bel van de couve naar de garage. Een slaperige stem neemt na enig rinkelen uiteindelijk op.
Als ik uitleg wat er heeft plaats gevonden schaamt hij zich wel een beetje maar ja, hij heeft ook 24 uurs dienst. Zijn collega’s lachen hem later uit maar goed ik ben blij als ik uiteindelijk weer naast Hetty zit. Je beleeft wat in het wilde Zuid- America.
• Ynette, de staph. helpt, dank, vergeten waren we die.
• Ja, Mo die pomp is meer dan goud waard, bedankt nog ;-)
• Hetty is ook ontvlecht, maar werd vandaag nog gecomplimenteerd dat ze een mooie vrouw is, blond is mooi immers?!
• Jaaaa, Terry ik wist dat er wat mee was, met “nachtzuster”. Het rijke verleden blijft van belang. Wie had toen ooit kunnen denken dat ik dit ging doen? Goeie groep hè, 9009?
• PSST we hebben weer stroom, moesten hem even aantrappen.
Ze mopperen heel wat of over het feit dat ze daar denken dat ze het beter kunnen en dat ze niet erg bereid zijn anderen te helpen. Het lijkt wel…………. De chauffeur wil niet langer wachten dus bijt de andere zuster toe dat hij een gast vervoerd uit Nederland die op tijd voor scholing in het AZP moet zijn. Ozo, het werkt. Hij zegt tegen de zuster van het AZP: ”Bedank mw. de Jonge maar, zonder haar zat je er vanmiddag nog”. Maar het mag niet “oog om oog tand om tand”, zegt de zuster. Ik grinnik en zwijg. Aangekomen in het AZP is het bijna 11.00 maar met de Surinaamse tijd in het achterhoofd, ben ik nog ruim op tijd.
Ik stal de laptop uit, haal water (je hebt sloten nodig over de hele dag om de stem draaiende te houden) en sop het bord. Daar gaan we dan weer: respiratoire problemen algemeen. Er wordt geluisterd, instemmend geknikt, veel gevraagd en gelachen ook. Het gaat echt heel goed. Ze komen steeds meer los. In de pauze praten we over wat we het weekend hebben gedaan. Ook erg goed want je merkt dat ze zich vrijer voelen. Ze zijn verbaasd over wat ik al allemaal heb gedaan en gezien. Het lijkt alsof ze zeggen: “Ze is echt in ons, het land, geïnteresseerd”. Ben ik ook en ik ga steeds meer van de mensen houden. Waar een wil is is een weg, ik geloof dat ik steeds meer wil ontdek tussen de soms strakke gezichten en afwerende houding door.
Wat hebben wij dan dit weekend gedaan????
Op zaterdag op kaartjesjacht wat jammerlijk mislukt. We lopen einden ver maar vinden niet de juiste winkel. Hetty heeft er ’s avonds een dikke knie van dus die zit nu al twee dagen met het pootje omhoog. We hopen dat het maar gauw beter wordt want anders wordt de rondreis lastig. We eten wat in de stad en rommelen wat aan. De was, boodschappen enzovoort. We hebben geen Iempy dus moeten ook af en toe aan de poets.
Zondagmorgen eerst naar Powaka voor de kerkdienst bij de Indianen. Klein kerkje met vriendelijke mensen en lieve kinderen. (Wel 15 totaal in de dienst) We worden om 7.00 opgehaald door mw. Mynders. We rijden over een vreselijke hobbeldebobbel weg, “aangelegd” door de bauxiet maatschappij. Het had de A28 moeten zijn maar ja. Veel stof, gaten en onveilig, zegt mw. want hier rijdt ze inderdaad met de deuren op slot als ze alleen gaat. Dit is de jungle. Kleine nederzettingen met houten huisjes en vreselijk arme mensen. Wij worden bij het houten kerkgebouwtje afgezet en zij rijden naar “groot Powaka”om nog wat gemeenteleden te halen. We genieten van het uitzicht, het lijkt het Africahuis van de dierentuin in Emmen wel. Kleine mooie vogeltjes, honderden libellen en serene rust.
Als de mensen binnen komen krijgen we van iedereen een hand, zelfs de kindertjes durven het. Het jongetje wat naast me zit prikt in de knoopjes van mijn jurk, mooi vind hij het. Zelf heeft hij een oranje tenue aan met Holland erop. Weet dit kereltje waar en wat dat is? Zal hij het ooit weten? De dominee preekt over Genesis 1. Hoe God deze mooie wereld in 6 dagen schiep. En wat hebben wij daar later een zooi van gemaakt zeg.
Na de dienst doen we een taxirondje en brengen alle mensen weer thuis. Wat dat thuis is wil je niet weten en vooral niet zien. Als we als laatste een meisje van een jaar of 6 thuis brengen vertelt mw Mynders.: haar moeder woont al jaren in de stad, zij woont nu bij tante.
Hier had ze 3 kinderen van een man, beviel niet, zeg maar. Geluk gezocht in de stad. Daar woont ze nu weer met nieuwe man en weer wat ander soortige kinderen. Ze is weer niet gelukkig. Hoe kan je als moeder je andere kind zomaar bij je zus achter laten?
Mw. laat ons ook nog even de pas geopende EHBO post zien. Klein gebouwtje waar 24 uur per dag dezelfde zuster werkt. ’s Morgen houdt ze poli en voert triage uit zeg maar. Een dokter komt eens per week, ze kan wel telefonisch overleggen. Maar zij moet uitvinden wanneer iemand evt. doorgestuurd moet naar de stad. Wat moet dat wat zijn om dat te moeten doen! Het vliegt me even naar de keel.
Dan via het zwembad van “Powaka”, gitzwart poeltje waarin veel kinderen dartelen, weer de stofweg op. We zijn KO als we thuis komen. Het is stik, stik heet en zo vochtig. Ik kook eten, Hetty zit met poot omhoog en we duiken in bed. Dan valt ook nog de stroom uit, dus ventilatoren uit maar het deert ons niet wij slapen. Bedenk wel, ook de koelkast valt uit en we bewaren er alles in want anders wordt het klef,. Dus koekjes, rijst, brood en snoep, alles in de koelkast. Ach, het gaat na een uur weer aan, what the heck.
Om 17.00 worden we gehaald voor de kerkdienst bij de “Esther stichting”, de leprakolonie. Daar wachten al een stuk of 20 mensen die daar verpleegd worden. Maar ook hier hebben de ds. en zijn vrouw weer een taxirondje gedaan om anderen te halen.
Mensen zonder handen, benen, in halfbakken rolstoelen en wonend in barakken. Wel ja. We horen een identieke kerkdienst, maar herhaling is de kracht van de boodschap.
De organist is een leprapatiënt zonder vingers! Het gaat tergend langzaam dat zingen, maar we zingen en hij heeft een taak. Prachtig! Bijzonder om ook dat te mogen meebeleven,. De beelden staan in mijn geheugen gegrift.
Verder dan maar weer met de taak van alle dag.
Het uitleggen van de opdrachten, in de door mij geschreven module, gaat moeilijker maar na 4 x uitleggen valt ook daar het kwartje. (Hebben ze hier echt nog, kwartjes.) En echt jongens in Ned. moet ik dat ook zo vaak doen. Leerlingen zijn onzeker, doe ik het wel goed? Ik praat ze maar veel moed in en sommigen leveren zelfs al een opdracht in! Gewoon om even te laten zien wat ze hebben gedaan, leuk toch? Ik ben trots op de zusters, echt. Als ik even op de couveuse kamer ben, wordt gevraagd of ik de zuigerij nog eens uit wil leggen. Doe ik met graagte. Ondertussen kijk ik spiedend om me heen. Er liggen weer een paar kinders op de zij. Een zuster vraagt: “kunt u niet langer blijven, het is zo gezellig met u?” Het grootste compliment van de dag. Ik zeg dat mijn collega’s me in Ned. ook niet kunnen missen, is dat trouwens wel zo jongens? ;-))
Na de les evalueer ik even kort. Ze vinden de lessen leerzaam en leuk, ook daar weer: “kunt u niet langer blijven, we leren zoveel van u”. Ach, jongens ik word er bijna ontroerd van.
Dus Ynette, ik heb stille hoop dat er wel wat blijft hangen maar ja 1 ding blijft zeker hangen: dr. Juliana, hij zal natuurlijk er wel voor kunnen en willen zorgen dat bepaalde zaken definitief gaan veranderen. Dat is denk ik de kracht van dit project.
Ik keer zeer dankbaar huiswaarts op dag 2.
Vandaag de lessen over zuurstof en CPAP. Mijn “taxi” vergeet me gewoon weer dus ik ben te laat. De chauffeur zal nu op het bord 9.30 vermelden dan bent u zeker om 11.00 daar. Logisch, heel logisch. Moet dan alles nog opzoeken en klaar zetten. Inmiddels ligt er een kind aan de CPAP. Ja, ja, het is allemaal goed gegaan. Wel wat stressen vertelt de zuster later maar zij is rustig gebleven, want als je dan ook nog druk samen met die dokters gaat doen dan komt het niet goed. Ik geloof haar graag. Misschien is druk doen en druk maken een verschil? De lessen zijn weer leuk, er wordt volop meegedacht en verteld uit de praktijk. Daan (mijn eerste achterneefje) komt in beeld en er gaat hard gelach op. Nou zeg, waarom? Nou, Johan en Rachel, een kale baby (of hoog blond, dat verschil zien zij niet) dat kennen ze hier niet. Maar dat het plaatje toegevoegd is, was niet verkeerd. Geven jullie Daan even een knuffel hiervoor? We bespreken wat opdrachten na en ik vertel hoe het materiaal precies werkt. Het is nu nog vrij simpel dus het gaat allemaal goed. Maar ik merk ook naar mate ik aan het vertellen ben, dat ik de druk voel die ook de zusters moeten voelen. Het is zoveel. Maar ik houd goede moed. Lieve groet van jullie aller zusjufster en haar assistente.
Lekker hoor gistermiddag zat Hetty klaar met een koppie thee. Had ik ook wel verdiend na de barre terugreis want……………….
Ik kom aan in de garage, daar ligt de daar enige aanwezige chauffeur op een brits te slapen. Snurken beter gezegd. Ik schreeuw 3 keer: goede middag, geen asem.
Okay, ik eet eerst een Liga misschien wordt hij ondertussen wakker. Niks, 2 Liga’s en 2 EH Humalog later. Ik schut aan het been, niks! Schreeuw nog maar eens, niks! Hij slaapt toch wel, denkt mijn zusterhoofd?! Mooie kleur, rustige ademhaling, ja, lijkt me wel.
Dan maar weer sjokkend naar de couveusekamer. Want rennen of hard lopen dat doe je hier nooit. Zelfs niet als er iemand dood dreigt te gaan. Bedenkt u ondertussen dat deze chauffeur ook spoedritten moet verzorgen met de ambu!!!!
Ik bel van de couve naar de garage. Een slaperige stem neemt na enig rinkelen uiteindelijk op.
Als ik uitleg wat er heeft plaats gevonden schaamt hij zich wel een beetje maar ja, hij heeft ook 24 uurs dienst. Zijn collega’s lachen hem later uit maar goed ik ben blij als ik uiteindelijk weer naast Hetty zit. Je beleeft wat in het wilde Zuid- America.
• Ynette, de staph. helpt, dank, vergeten waren we die.
• Ja, Mo die pomp is meer dan goud waard, bedankt nog ;-)
• Hetty is ook ontvlecht, maar werd vandaag nog gecomplimenteerd dat ze een mooie vrouw is, blond is mooi immers?!
• Jaaaa, Terry ik wist dat er wat mee was, met “nachtzuster”. Het rijke verleden blijft van belang. Wie had toen ooit kunnen denken dat ik dit ging doen? Goeie groep hè, 9009?
• PSST we hebben weer stroom, moesten hem even aantrappen.
-
08 Juli 2008 - 23:10
Geke M:
Hoi Marjan en Hetty
Wat lijkt die hobbelige weg toch veel op een levensweg. Veel gevaar en hindernissen,maar toch mag je er op vertrouwen dat er EEN IEMAND met je mee gaat.
Zoals je misschien wel al begrijpt zit ik in de n.d.Het is lekker rustig.Wat zie ik er naar uit om al jullie verhalen te horen i.p.v. te lezen.Dus ja je wordt wel gemist.Succes verder. Hetty, doe voorzichtig met je knie.
Groetjes Geke M -
09 Juli 2008 - 04:42
Jurgen:
Nee hoor Marjan,
We missen je echt niet hoor!! Zolang jij zulke lange verhalen blijft schrijven, wordt hier net zoveel over jou gepraat als altijd.
Ennuuhhh weet je, deze site staat dag en nacht aan op de boxencomputer. Van de week was hij al oververhit. Komt vast door Suriname. Het eerste wat weer opgezocht werd was? Ik vraag me af hoe lang deze computer het weer volhoud.
Kortom... het is wel duidelijk denk ik, he?
-
09 Juli 2008 - 11:40
Ynette:
Wat weer veel indrukken. Geweldig dat de lessen zo goed opgepakt worden, zeg!Het is zo leuk om alles mee te kunnen beleven op afstand. Enne ja....w.b. de kracht van de herhaling: Hetty, bij last van je knie, denk aan de Rhus.t, die kun je ook daarvoor inzetten;).Je ziet, zelfs vanuit hier kan ik het niet nalaten mee te denken met jullie, maar dan op mijn vakgebied.
Succes allebei!
Gr.Ynette -
09 Juli 2008 - 11:51
Nicole:
Hoi Marjan/Hetty,
Ik zie je al helemaal voor me in die garage. Ook echt weer iets voor jou om mee te maken.
Ik lees met plezier je verhalen, leef op deze manier met jullie mee. Dus blijf vooral schrijven......
groetjes Nicole -
09 Juli 2008 - 13:26
Rachel:
Ik heb de knuffel overgebracht hoor!
Wel leuk om te lezen dat Daan de mensen daar aan't lachen krijgt met z'n blonde koppie! Want echt kaal is 'ie niet hoor!
Groetjes Johan, Rachel en xx van Daan -
09 Juli 2008 - 14:27
Pa De Jonge:
Positieve berichten voor wat de lessen betreft.Soms was ik wel eens een beetje bezorgt ,of men de instructies zou accepteren.De mogelijk heid dat men het gewoon over zich heen liet komen en er verder niets mee zou doen, zou ook kunnen. Maar zie daar, men wordt zo enthousiast dat men vraagt of je niet wat langer kunt blijven. Als men dat nog eens weer te berde brengt,moet je maar zeggen, heel graag, maar ik mag niet van pa.( of weten ze niet wat een "pa"is.?)
Tot ziens PA -
09 Juli 2008 - 18:09
Gea:
ff snel jullie berichtje gelezen op het werk, vanavond lees ik het thuis nog eens rustig door.denk aan jullie,
lieve groeten gea -
09 Juli 2008 - 18:29
Geke V/d M:
Toch goed dat jullie daar zijn. Kunnen wij ook weer veel van leren!!
Wij mopperen erg veel hier, maar moeten eigenlijk op onze blote knieen. Geniet ook maar fijn van jullie rondreis.
Gr Geke -
09 Juli 2008 - 19:28
Sies:
lieve groet van je "1 dag in de week secretaresse"!!! -
09 Juli 2008 - 20:43
Iempie En Greta:
Blij te horen dat er wat van je wordt aangenomen en heerlijk dat ze vragen of je wilt blijven.Maar denk dat je toch ook zelf over een paar weekjes weer heel graag terug wilt.Hetty heel veel beterschap met je knie!!!!! -
09 Juli 2008 - 20:44
Katrien:
Hallo Marjan en Hetty
Wat maken jullie veel mee, wat een andere wereld. Ik heb een heel aantal verhalen achter elkaar gelezen. Heel leuk om zo ook een beetje mee te mogen kijken. Ik ben blij dat de lessen goed gaan en dat je in de praktijk al enige veranderingen ziet. Ik hoop van harte dat de zusters van het ziekenhuis vol houden ook als het allemaal erg veel voor ze is. Heel veel sterkte verder, hartelijke groeten -
09 Juli 2008 - 20:46
Leny:
Hallo Marjan en Hetty
Leuk die verhalen van jullie, ik heb een paar verhalen geprint met foto's en spontaan gaf iemand die bij mij was een geldbedrag om aan jullie te geven voor het projekt. Succes en geniet ervan.
groet Leny -
13 Juli 2008 - 18:42
Wilma:
na een paar weken geen computer is dit weer een van de eerste dingen die ik doe als we weer thuis zijn, mens wat een ervaringen,en waar was je mooie jurkje nou, speciaal gekocht voor Clarence, maar zo zie je er ook schattig uit,nu even weer andere indrukken opdoen, genieten op jullie reis en weer nieuwe energie opdoen, groetjes wilma -
17 Juli 2008 - 10:25
Hanneke Visscher:
Jullie kennen me niet en ik heb contact met Amadu en lees via jullie site een beetje over jullie project.Ik ken Suriname goed en adviseer de Tourtonne taxi 475734/425380. Een half uur eerder bestellen voor het voorrijden dan de tijd dat je op je bstemming moet zijn.Mijn ervaring is goed op deze manier. Succes verder met jullie lessen en werk in het AZP en geniet van Swiety Sranan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
