Oen fai weki? (Goed geslapen?)

Daar zijn we dan weer. Helemaal onder de indruk van al het moois dat we hebben gezien en beleefd. Het is werkelijk niet in woorden te vatten, echt niet. Als er belangstelling is zal ik inderdaad een avond organiseren voor de liefhebbers voor verhalen en foto’s. Over de hoogte van de entree prijs dub ik nog want ik heb wel een goed doel in mijn achterhoofd. ;-)
Ik zal de 15 dagen in een kokosnotendop proberen te beschrijven, ze zijn trouwens vers van de boom, niet te versmaden.
Dag 1.
Verwarring over onze aankomst dag, We worden in een sjiek hotel gestopt omdat ons eigen hotel niet op ons heeft gerekend. Niet zo heel erg, dat begrijpen jullie. Ik sta een half uur onder de warme douche omdat ik in weken niet zoiets heerlijks heb meegemaakt.
Dag 2.
We willen nog op eigen houtje een wandeling maken, we hebben nl. nog een vrije dag. De Nederlanders die natuurlijk normaal aankomen hebben zo een dag om te acclimatiseren.
We komen tot de dierentuin (startpunt) daar waarschuwt eerst de taxichauffeur voor een rovende Creool. We komen dr. Chang tegen die hetzelfde doet. Later nog weer een Javaans mannetje op de fiets. Oké, oké, een gewaarschuwd mens telt voor twee. We hebben wel ontzag voor de enorme kapmessen en willen graag ons lijf en leden heel houden. Jammer maar dat is dus ook Suriname. De dierentuin is leuk maar we komen uit Emmen en hebben dus wel eens iets anders gezien.
Dag 3.
Stadstour door Paramaribo. We horen nu weer allerlei achtergronden van het land maar merken ook, dat met name politieke kwesties niet bespreekbaar zijn. De gids is bang om sommige zaken te vertellen. Jammer maar helaas. We winkelen in de middag nog wat en verheugen ons, nu eens uit deze toch wel drukke stad, te vertrekken.
Dag 4 en 5.
We vertrekken naar Overbridge, een strand-lodge aan de Surinaame-rivier. Idyllisch plekje met hele lieve en behulpzame mensen. Vanuit de logde gaan we naar de Jodensavanne, een vroegere Joodse plantage. Er is niet veel van over maar de gids is top en verteld ook van alles over de flora en fauna. Een echte oerwoudbewoner die echt ongelofelijk veel van de natuur weet. Wij onnozele blanke Hollanders! De oerwoudwandeling gaat niet door, veel te veel regen gevallen. Jammer, ik had een overhemd van de baas van de lodge gekregen om aan te doen. We werden echt in de watten gelegd. We zwemmen nog wat in een afgeschermd gedeelte van de rivier omdat er piranha’s en pijlstaartroggen zwemmen. Niet nadenken, gewoon zwemmen dus.
Dag 6.
Een boottour over de Suriname rivier en de Commewijne rivier, langs de plantages en het fort Nieuw-Amsterdam. Indrukwekkend hoor, te zien wat ze in vroeger tijden hebben opgezet. Ook dramatisch het verleden te horen en wat zich er allemaal heeft afgespeeld. Wat doen wij mensen elkaar toch wat aan. Varen op de rivieren is prachtig, je ziet veel en kan genieten (en rood worden als een rivierkreeftje) van zon en wind. De natuur is weer overweldigend, vogels, planten, vissen, vlinders en zoveel bloemen dat je USB kaart in een mum van tijd vol is. Ik vind namelijk alles zo mooi! De catering is supergoed en de bootsman zingt het hele repertoire Nederlandse kinderliedjes.
Dag 7, 8 en 9.
Een hele dag reizen om in Galibi aan te komen. Hobbeldebobbel over vreselijke wegen en als je dan ook af en toe plassen moet, dan ben je niet blij. Voor de sanitaire ontspanning wordt wel af een toe een pitstop gemaakt dus we overleven het. Aangekomen in Galibi, maken we kennis met een leuke familie, waar we het direct erg gezellig mee hebben. Onze gids Michel is een vreselijk lieve, intelligente en bescheiden Indiaan. We gaan vroeg op bed zodat we om 4.00, in een korjaal kunnen gaan zitten om de schilpadden te zoeken. Zoiets moois heb je nog nooit gezien. De enorme gevaartes van 400 kilo en 1,5 meter lang, die op instinct het strand opzoeken waar ze geboren zijn. Daar leggen ze in het donker, na soms een uur graven voor een nest, 150 prachtig witte eieren. Als de Lederschildpad later het ruime sop kiest, heb ik tranen in mijn ogen van ontroering. Echt geen woorden, dat moet je voelen met iedere vezel van je lijf. Iemand zegt dat het zo wonderlijk is, daar moet je niet over nadenken want dan ga je bijna geloven dat er een God is. Dit kunnen wij mensen niet regelen en bedenken. Daar ben ik het natuurlijk volledig mee eens.
De volgende dag varen we met de “vlinderfamilie” (hij zal een boek gaan schrijven over de dagvlinders van Suriname) naar een zandbank. Daar ervaren we wat “stilte” is, geen vliegtuigen, auto’s en muziek. Wij zijn er stil van. Terwijl de vlinderaar en zoon met Michel op zoek gaat naar een bijzondere vlinder bij de vuurtoren kletsen wij, met “mevrouw Vlinderaar”, uren lang over de dingen des levens. Bijzonder dat je ook zulke fijne mensen mag ontmoeten. Eigenlijk hebben we 2 gidsen deze tocht, want Michel weet veel te vertellen maar de vlinderaar ook, over de vlinders, hun voedselplanten en nog veel meer. En wat hebben deze mensen in hun leven al veel gedaan en gezien. We drinken de ervaringen in ons op. In de avond vertrekken we weer richting strand. Zien een Green Turtle en weer een Lederschildpad eieren leggen. Michel zoekt sporen en vind uitgekomen nesten en we helpen wat achterblijvers de zee in. Die schattige onhandige beestjes, worstelen zich in het maanlicht naar de enorme zee. Ze moeten wel zelf er naar toe lopen want anders weten ze niet waar ze eieren moeten gaan leggen over 15 jaar. Ach jongens, 1 op de 1000 zal maar de volwassen leeftijd bereiken. Het is een zeldzame mooie avond met volle maan en duizenden sterren aan de lucht. Zo zouden we uren kunnen lopen en ja, cliché: je bent één met de natuur.
De volgende dag varen we terug naar Albina maar nemen eerst uitgebreid afscheid van Michel. We geven extra fooi aan hem zodat hij een fietsje voor zijn zoon zal kunnen kopen binnenkort. Hij heeft ons buiten het progamma om, zoveel extra’s gegeven!
In Paramaribo nemen we hartelijk afscheid van de familie, we zullen de verhalen en goede adviezen zeker missen. Maar vooral de gesprekken over van alles en nog wat. We komen naar de Weerribben dat weten we zeker!
Dag 10, 11, 12 en 13.
Weer op tijd vertrekken, nu naar Brownsberg. Reisgezelschap: 2 jonge dames en een echtpaar. We moeten nu ook met deze groep samen slapen in 1 huis. Aangekomen op de Brownsberg, maken we een wandeling naar een waterval. We zijn te laat voor de tweede want hebben tijdens de reis vastgezeten in de modder op de weg. Stinasu (Surinaams Staatsbosbeheer) trekt ons met een busje weer uit de blubber. Onze gids Gabriël zegt dat niet iedereen zo’n gratis avontuur er bij krijgt. De natuur is wederom prachtig. Het huisje evenzo niet prachtig. Vies, geen elektra en nog kouder water dan aan de Hendrikstraat. Ach, een olielamp is ook sfeervol. Hetty en ik rollen ons in een hangmat terwijl de anderen zich op bed neerleggen tezamen met de beestjes in het houten bed. Dank aan Hajo en Heidi, die ons op deze bedbewoners attendeerden, wij willen immers geen 6 weken met jeukende bulten op buik en rug rondlopen. Hangmat slapen is een kunst maar we slapen en rollen er zowaar niet uit. Af en toe ’s nachts wakker van brulapen. Als je ze hoort denk je aan gorilla’s maar het is maar een kleine apensoort. We zien ze overdag wel tussen de bladeren vlooien en ruzie maken. Om 6.00 op voor de zonsopgang. Het wordt niet wat want het is te bewolkt. Maar in het donker door het oerwoud is ook een belevenis en op het uitzichtpunt doen we ons wel tegoed aan prachtig uitzicht bij ontwakend licht. Dan ontbijten en nog een boswandeling met de beheerder van het restaurant aldaar. We zien boshazen, boskippen, apen, vlinders, leren namen van geneeskrachtige planten en weer vele mooie bloemen en bomen.
Het is weer tijd om afscheid te nemen van de groep (het leek wel kampweek), om weer verder te reizen met Gabriël naar Danpaati.
Weer de Afobakkahobbelbobbelweg op. De chauffeur Ronny is een babbellaar en vertelt weer 100-uit. Hij rijdt deze weg iedere dag met toeristen maar hij blijft het een feest vinden, zo mooi. Wij begrijpen het heel goed. Zo groen, zo machtig, zo veel kleuren en afwisseling.
Ronny wil ook wel vertellen over het land, cultuur en de politiek. Onze kijk op het land verandert met de dag. Er zijn ook veel welwillende mensen maar het regime maakt veel dingen onmogelijk. We springen op de boot in Atjonie en varen 3 uren stroomopwaarts naar Danpaati. Prachtige tocht. Het is heerlijk om door de natuur te varen en het in je op te nemen. De aanblik van al dat moois staat in mijn geheugen gegrift. Opeens duikt dan Danpaati op, een lodge voor toeristen met houten hutjes en een grote recreatiehut in het centrum. Danpaati is ontwikkeld voor het dorp Dan, dat aan de overkant van de rivier ligt. De bedoeling is dat het dorp onderhouden wordt door de inlanders die zo inkomsten, scholing en gezondheidszorg kunnen ontvangen. Ook dit gaat niet zonder slag of stoot. De mensen leven nu van kostgrondjes, visvangst en wat de natuur biedt. Als we de volgende dag door het dorp wandelen zien we dat dit best gaat. Ik vraag me deze week heel vaak af: waarom moeten we mensen onze welvaart brengen, terwijl ze nu ook gelukkig zijn? Ze zitten niet op onze manier van leven te wachten. Moeilijk dilemma vind ik, ook als ik terug denk aan wat we in het ziekenhuis hebben gedaan. Iedereen in deze wereld heeft dezelfde rechten, weet ik heel goed. Maar ik zie ook dat deze mensen zeker niet ongelukkiger zijn dan wij. Ik kijk met mijn Nederlandse ogen maar probeer in hun situatie te kruipen. Soms ben ik jaloers op ze.
Het leven is hard werken; vruchten zoeken/ verwerken, werken op kostgrondjes, uren lopen, geen stromend water of stroom. Maar is dat beter dan, een jachtig leven, voordurend werken aan kapitaal, carrière, scholing en wat al niet meer? Ik zou trouwens niet 1 van de vele vrouwen willen zijn van Benard onze gids. Hij is 40 jaar en heeft 10 kinderen, lieve hardwerkende man maar ik ga toch liever voor 1 voor mijzelf alleen. ;-)
’s Avonds worden we getrakteerd op zang en dans uit de slaventijd. Dames, wij hebben buikspieren van niks en ik weet zeker na maanden trainen, schiet het nog niet op. Het is prachtig en oh, wat zijn die dames mooi in hun gekleurde kleding, prachtige huid en gitzwarte ogen. Trouwens, we hadden ’s middags ook nog een crèche bezocht. Die kindertjes! De leiding vroeg om kleding en speelgoed. Ik baalde dat ik niet een paar rompertjes in mijn tas had gestopt. Wat had ik dan blije gezichten gehad. Beeldjes van kinderen waren het en direct enthousiast. Dat ze even zichzelf in het fototoestel konden aanschouwen was een feest om te zien. Die vragende en verbaasde oogjes. De kauwgom en snoepjes deden het gelukkig wel goed. Ik kon even wat knuffels en aaien over de bol kwijt, heerlijk gevoel.
De volgende dag nog een ander dorp bezocht, van dezelfde orde. ’s Middags na de lunch vertrekken we met een piepklein vliegtuigje weer naar de stad. Je denkt even: “zal dat goed gaan?” maar no span hè? Prachtig zo’n vluchtje. De bossen lijken één groot broccoliveld. De ravage die de goudwinning verzorgt vergeten we maar weer gauw. En de kwik die daarmee in de natuur komt zien we niet, dus…………………….
Aangekomen in Parbo, eten we heerlijk Braziliaans, de rijst en de kip komt even de neusgaten uit. We toosten met ijskoffie en chocoladetaart op een fantastische reis, met heerlijke mensen en de behouden thuiskomst.
Mi weki boenoe (Ik ben goed wakker geworden).
Of ik wakker geworden ben vraag ik me af, na 5 weken is het nog steeds alsof ik droom.
Amadu, hoe kan ik je ooit bedanken voor deze ervaring?!

Dan de prijsvraag. Ik heb geen goede inzendingen gehad.
Let op! Er wordt hier een weg herteld, nieuwe putdeksels geplaatst. Je komt een paar weken later, bijna alle putdeksels weg. Niet proberen in Nederland jongens, als je een stortbui krijgt zie je namelijk geen weg en ook geen putjes meer. Wat zou er gebeuren als je hier per abuis dan toch instapt? Maar een goeie barbecue is het wel!

A boeng, hartelijke groet van Plien en Bianca (dat wordt ook hier nl wel eens tegen ons gezegd?!) Waarom dan toch………………………….?

Morgen volgen waarschijnlijk meer foto's maar we zitten nu bij lieve Jenny (de huisbaas) achter de pc. Hopen morgen dat onze eigen het weer doet.