Wij zoeken niet het lege graf!

Boger tov, of te wel goedemorgen, zegt de gids ook vanmorgen weer als we de bus instappen. Het is een goede morgen maar het regent dat het giet. Er wordt even getwijfeld over het programma maar met zoveel bikkels in de groep, gaan we het toch proberen.
Koud, bewolkt en winderig, en dat niet alleen van de uien, paprika en kool, aanvaarden we de afdaling van de olijfberg richting Jeruzalem. Eerst vergapen we ons aan het overzicht op de Godsstad, hier beneden. De gouden koepel in het midden en al de verdere mooie gebouwen zetten ook nu je hoofd en emoties weer in werking. We passeren de joodse en Palestijnse graven. De moslims hebben graven (onrein voor een profeet) voor de stadspoort gelegd en de poort ook dicht gemetseld. Zo zal Jezus de profeet, immers nooit de stad meer binnen kunnen gaan? Goed te weten dat ondanks mensen, God toch zijn woord zal houden. Op de olijfberg bezoeken we de kerk "van tranen", kerk in de vorm van een traan. Natuurlijk weer niet precies de plek, niet precies de plaats waar hij zat of liep. Soms maakt me dat kriebelig dat al die mensen daar zo druk mee zijn. Maar goed, Hij was eens hier, in dit land, in dit gebied, in deze stad. Op de plek waar eens Getsemane geweest zou zijn, opnieuw een prachtige kerk. Geweldige mozaïeken en de steen waar Jezus huilde. Het zal wel. Via de leeuwenpoort gaan we de stad binnen. De voorstelling is goed te maken; Jezus zittend op een ezel rijdt de stad binnen. En het zonnetje komt voorzichtig door. We bezoeken, als extraatje Bethesda. Ik vind het prachtig want het verhaal heeft voor mij toch altijd tot de verbeelding gesproken. In de kerk is het weer prachtig zingen met elkaar. Wat een mooie nagalm, al zingen we eerlijk gezegd niet allemaal even zuiver, dat maakt alles goed.
De klaprozen bloeien trouwens weelderig tussen de stenen, ook mooi.
Dan koffie, maar wij nemen warme chocolademelk met baklava, om de energie en thermostaat wat op te peppen. 15 graden, zeg, het lijkt wel Nederland! Eerlijk jongens het gaat heel goed met ons maar met name in je hoofd is het allemaal wel erg veel. Er is veel te verwerken en stof tot nadenken maar voor nu is daar niet zoveel tijd voor. Hoe zit het eigenlijk met de nazorg voor een dergelijke reis?!

We wandelen verder door de grote wereldstad. Tjonge wat zijn hier een mensen op de been. Er is zoveel te zien; kleuren, mensen, koopwaar, gebouwen, bloemen en vogels.
Verder ook veel om te ruiken; kruiden, mensen, brood, snoepgoed, vuilnis en helaas ook van die urinehoekjes. We komen, oren, ogen en neuzen tekort. Wandelend door de smalle straatjes komen we aan bij de heilige grafkerk. Volgens de verhalen, waar de steen ligt waar Jezus, na zijn dood, in doeken gewikkeld is, het graf en Golgotha.
Drommen mensen voor het graf en de steen en de plaats van het kruis, wij gaan maar niet in de rijen staan. Jongens, niet oneerbiedig bedoeld maar iemand van de groep zei: "het leek wel de Efteling". Tja, het is allemaal zo raar en tegelijk verdrietig. Mensen die zo in de rituelen opgaan........ Ik kan de woorden er niet zo goed voor vinden, misschien komt dat nog. We vertrekken vrij snel, het is niet zo aan ons besteed.
We lopen verder om onze lunch te vinden. Een zeker groepslid, ziet een oude naaimachine en gaat verrukt achter het ding zitten. De Arabier denkt er het zijne van, wij hebben schik.
Na het eten naar de garden tomb; het is ook een mogelijkheid voor Golgotha en het graf. Het is een verademing na de grafkerk. Het is er relatief rustig en mooi groen.
We zingen en bidden samen, staan stil bij Jezus lijden en sterven. Vieren het avondmaal!
Zal ik ooit weer avondmaal vieren zonder te denken aan dit moment? Ik denk het niet. Nee, het is niet mooier, beter of wat dan ook als je hier bent. Het is een andere dimensie. En dat neemt niemand me ooit meer af. Hetty en ik trekken ons wederom even terug in de tuin. Het is mooi dat dat kan, ook binnen de groep. We zijn stil.
Bij het graf hangt een bord op de deur: "he is not here, for he is rissen". Dat is de essentie: we zoeken niet het lege graf, wij hebben Hem immers al gevonden!

We krijgen even aan paar uurtjes vrij en rennen net als de Israëlische kinderen de stad door. Vrij uit school, even vrij van het vaste stramien. We hebben het er even aan toe. Kopen vingerhoeden en een tafelbel (oeps nu is het geen verassing meer) met afdingen.
Voor ons bijzonder, want jongens wat is dat gepingel lastig. Het lukt maar oké, tuurlijk Ton het had nog beter gekund.
Nu douchen en weer lekker eten, helaas morgen de laatste dag.
Saloom vanuit de stad van vrede met vrede in ons hart.

Joanan, alvast een superleuke verjaardag gewenst.